‘Om 5 uur ‘s ochtends stond Paula in de keuken boterhammen te smeren. Die maakte ze met veel liefde klaar voordat ik het huis uitging om de vroege shift te werken. Ja, ik heb gans mijn leven vroege shiften gedaan en steeds maakte ze mijn schoofzak 🥪klaar.’

Het is het verhaal van Leon. Sinds kort woont zijn vrouw in het WZC. Leon vertelt deze anekdote tijdens één van de workshops behoeften gebaseerde zorg. Het team is in voorbereiding voor implementatie. Tot mijn (fijne) verrassing waren er naast de teamleden ook drie familieleden aanwezig. Elks met hun eigen verhaal. Tijdens de opleiding benadrukken we dat veranderend gedrag een uiting van een innerlijke kracht kan zijn. Iedereen heeft krachten, ook mensen met dementie.

‘Paula wist duidelijk niet meer hoe ze zich moest organiseren in de keuken’ vervolgde Leon. De boterhammen stonden dagelijks klaar, alleen herinnerde ze zich niet dat ik al twintig jaren met pensioen ben en was alles een puinhoop als ik ‘s ochtends beneden kwam. Ik kon niet meer slapen omdat ze elke nacht weer opstond…’. En zo getuigde Leon hoe Paula haar kracht – haar zorg voor haar man – tot een opname in het WZC geleid had.

Het werd even stil. Maar geen onbehaaglijke stilte. Wél één die respect voor zijn getuigenis weerspiegelde. Medewerkers én familie samen in opleiding: het was de mooiste en sterkste vorm van familieparticipatie die ik tot nu toe mocht meemaken.
Dialoog met een grote D.