Toen mijn grootmoeder, Simone, op haar 93ste thuis viel en haar knie brak, werd ze opgenomen in het woonzorgcentrum. Haar mobiliteit was beperkt. Ook haar zicht verslechterde. Ze zag bijna niets meer. Vanaf haar 94ste werden ook de symptomen van dementie steeds duidelijker. Ze vergat veel en werd achterdochtig.

Simone had een opname in het woonzorgcentrum altijd voor zich uitgeschoven. Enerzijds omdat ze erg op haar autonomie gesteld was, anderzijds omdat ze zich zorgen maakte over haar financiële situatie. Het leven was toch wel duur.

Wekelijks ging ik bij haar op bezoek en nam ik haar kledij mee om te wassen. Ik kende niemand die heel haar leven met zoveel zorg haar kledij waste, waarbij alles steeds fris rook, zacht aanvoelde en er nooit een vlekje te bespeuren was. Omdat dit voor haar belangrijk was, deed ik haar was in plaats van deze uit te besteden aan de wasserette van het woonzorgcentrum. Niet dat ik een waskrak ben, maar alles is beter dan… dacht ik. Zij zag het voornamelijk als een financiële winst en was me hier enorm dankbaar voor.

Op een dag kwam ik langs en wilde ik het wasgoed uit de mand halen. Geen mand te bespeuren…

Zorgverleners vertelden dat ze haar wasmand in de ruimte van het onderhoud hadden gezet. Mijn grootmoeder haalde namelijk ‘grote stukken’ zoals vuile rokken en truien er terug uit en hing ze weer in de kast. Zo zou alles na verloop van tijd een geurtje krijgen… Logisch. Om dat te vermijden, werd de wasmand verborgen.

Ik begreep waarom mijn grootmoeder dit deed en kreeg het warm vanbinnen. Elke week uitte ze me haar dankbaarheid. Op verschillende manieren. Ik was op dat moment een alleenstaande mama, studeerde en werkte voltijds. Ze wilde me niet teveel tot last zijn en daarom nam ze de grote kledingstukken weg. Zo zou ik minder werk hebben. Ik heb me door niemand zo gewaardeerd gevoeld als door mijn grootmoeder in haar dementie. Op haar manier zorgde ze voor mij.

Samen met de zorgverleners sprak ik af dat de wasmand terug in haar kamer kwam en wekelijks hing ik met mijn neus in de kast. Alles wat niet fris gewassen rook, vloog de zak in. Dat gevoel van betekenis wilden we haar niet afnemen. Het gevoel van veiligheid dat ze me bood, maakte me gelukkig.

Annelies, kleindochter van Simone, bewoonster in WZC Heilige Familie